با کودکی که تکالیفش را نمی‌نویسد چه کنیم؟
تاریخ انتشار: ۳ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۲۶۴۳۰۹
«من مشق‌هایم را نمی‌نویسم!»، «من خسته شدم!»، «می‌خوام گوشی بازی کنم!»، «دوست ندارم املا بنویسم!» اگر والدین بچه‌های دبستانی باشید حتما این جملات به گوش‌تان آشناست. مخصوصا حالا که چیزی از شروع مدارس نگذشته و بچه‌ها هنوز به این روال عادت نکرده‌اند و در حال و هوای تابستان سیر می‌کند. شاید یکی از چالش‌های مادر و فرزندی هر روزتان، همین انجام تکالیف فرزندتان باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بسپارید به بچه‌ها!
اینکه فرزندتان تکالیفش را می‌نویسد یا نه به خودتان بستگی دارد وشیوه‌ای که آن را تربیت کردید. قبول کنید که به یک‌باره مسئولیت دادن به بچه‌ها سخت است. مخصوصا اینکه این مسئولیت وظیفه‌شان هم محسوب می‌شود. دکتر «زهرا طاهرنژاد» مشاور وروانشناس می‌گوید: «مسئولیت پذیر بودن بچه‌ها یکی از نکات موثر در انجام تکالیف‌شان است وقتی بچه‌ای مسئولیت‌پذیر باشد قطعا برای انجام تکالیفش چالش خاصی با شما ندارد. روند مسئولیت‌پذیری کودکان از ۵ سالی کلید می‌خورد یعنی شما به عنوان والدین یک فرزند باید از ۵ سالگی به او مسئولیت‌های کوچکی بدهید که در حد توانایی‌اش باشد مثلا بگویید: «دخترم مسئولیت جمع کردن سفره با شما است! پسرم مسئولیت آوردن وسایل به گردن تو است!» وقتی مسئولیتش را به خوبی انجام داد او را تشویق می‌کنیم و به نوعی توانایی‌هایش را به رخش می‌کشیم: «آفرین تو تونستی این‌کار رو انجام بدی!» این یعنی، ما به فرزندمان این اعتماد به نفس را می‌دهیم که تو تسلط داری و از پس چالش‌های پیش رو برمی‌آیی! این کار باعث می‌شود رفتار فرزندمان تقویت پیدا کند چرا که اعتماد به نفسش بالا می‌رود و احساس می‌کند یک شخصیت قوی دارد و به مرور زمان یاد می‌گیرد باید مسئولیت‌هایی که بر عهده او است را انجام دهد!»
این تکالیف شما نیست!
احتمالا شماهم از آن دسته از مادر‌هایی باشید که بیش از حد نگران تکالیف فرزندتان هستید، اما او به قول معروف عین خیالش هم نیست! اما چرا؟! باید بگوییم یکی از اشتباهات شما همین نگرانی بی‌جا است که مسئولیت را از شانه بچه‌ها برمی‌دارد. دکتر طاهرنژاد می‌گوید: «یکی از دلایل اصلی اینکه بچه‌ها از انجام تکالیف‌شان فرار می‌کنند. این است که والدین نسبت به تکایف فرزندشان احساس مسئولیت بیشتری دارند. یعنی گویا تکلیف مادر است نه بچه! مدام نگران هستند و تکرار می‌کنند: «بنویس، بنویس، بنویس! تکلیفت دیر شد! مشقت رو نوشتی؟!»، ولی این تکالیف شما نیست تکالیف فرزندتان است و او باید نسبت به آن احساس مسئولیت داشته باشد! پس این کلمه را تکرار نکنید و بگذارید به عهده فرزندتان!»
برنامه‌ریزی کنید
لطفا سر فرزندتان داد نکشید، او را تهدید نکنید که شب که پدرش بیاید به او می‌گویید که چقدر اذیت کرده یا به معلمش خبر می‌دهید که درس نمی‌خواند! حواستان باشد قرار نیست فرزندتان را سرخورده کنید که تکالیفش را بنویسد! چالش سختی پیش رو ندارید فقط باید فوت و فن سر و کله زدن با بچه‌ها را بلد باشید! دکتر طاهرنژاد در ادامه چند راهکار به شما پیشنهاد می‌کنند: «پس از اینکه فرزندتان استراحت کرد برای نوشتن تکالیفش برنامه ریزی کنید و کم‌کم این برنامه‌ریزی کردن راهم به عهده خودش بگذارید مثلا بگویید از ساعت ۵ تا ۷ را بگذار برای نوشتن تکالیفت! حواستان باشدبرنامه‌ریزی‌تان بر اساس توانایی‌های بچه باشد! قرار نیست فقط تکالیف فرزندتان انجام شود قرار است توانایی‌های او هم بالا برود پس برنامه‌تان را سر حوصله بگذارید.»
یک فرمول طلایی برای انجام تکالیف!
در ساعاتی که به درس اختصاص دادید وقتی را هم برای بازی و استراحت بگذارید مثلا بگویید این سه صفحه را که خوب نوشتی ۱۰ دقیقه باهم بازی می‌کنیم! برنامه و وقت‌های استراحت را مطابق سن فرزندتان تنظیم کنید. واضح است که اگر او کلاس اول یا دوم باشد باید وقت بیشتری برای بازی به او اختصاص دهید! این روانشناس توصیه می‌کند: «در زنگ تفریحی‌ای که برای بچه‌ها تدارک دیدید. حتما با آنها بازی‌های حرکتی کنید و سراغ تلویزیون و موبایل و تبلت نروید! چون استفاده از این وسایل فرکانس مغز فرزندتان را بالا می‌برد و ذهن او را خسته می‌کند. پس حتما با او بازی‌های حرکتی داشته باشید تا هم ارتباطش با شما به عنوان یک مادر قوی‌تر شود و هم ذهنش پویا و فعال شود تا شادابی بیشتری برای ادامه نوشتن تکالیفش داشته باشد. بازی کردن با بچه‌ها بین انجام تکالیف‌شان باعث می‌شود حس خوبی به انجام آن داشته باشند و از مسئولیت‌شان فرار نکنند!»
بالای سر بچه نشینید!
معمولا کلاس اولی‌ها هنگام نوشتن تکالیف‌شان نیاز به حضور مادر در کنارشان دارند، اما مادر در مقاطع بالاتر باید کم‌کم از دانش‌آموز فاصله بگیرد مثلا کلاس دوم همانطور که مشغول کارهایش است از آشپزخانه به کودک دیکته بگوید و گاهی به او سر بزند. دکتر طاهرنژاد می‌گوید: «از کلاس سوم به بعد بچه‌ها باید کاملا در نوشتن تکالیف‌شان مستقل شده باشند. اما مادری که باید کنار بچه بنشیند تا تکالیفش را انجام بدهد. قرار نیست بالای سر او بشیند و حرف به حرف به او گوشزد کند که این را بنویس یا آن را آنطور بنویس! این کار اشتباه است. مادر باید بنشیند مشغول کار‌های خودش باشد و فقط نظاره کند و وقتی بچه کمک خواست به او کمک کند.»
گوشی و تبلت ممنوع!
بعضی‌‍مادر‌ها می‌پرسند ما کنار فرزندمان می‌نشینیم حواسمان هم به همه توصیه‌هایی که گفته شد هست، اما باز بچه‌ها تا دوخط می‌نویسند با کلافگی از درس دست می‌کشند و می‌گویند خسته شدیم. اما مشکل کجاست؟! موضوع این است که نشستن شما به تنهایی کافی نیست اینکه چه می‌کنید و رفتار شما چه تاثیری روی کودک دارد هم مهم است. طاهرنژاد می‌گوید: «وقتی کودک درحال انجام تکالیفش است لطفا مادر‌ها گوشی به دست نگیرند و مشغول تلویزیون دیدن نباشند. خیلی خوب است که مادر‌ها در این زمان اگر کار‌های شخصی‌شان را انجام دادن همراه کودک شروع کنند مطالعه، نوشتن، خطاطی و... تا کودک یاد بگیرد که والدینش هم اهل مطالعه هستند و از اینکه تکالیف انجام می‌دهد احساس خسران نداشته باشد! اینکه مادر‌ها مشغول گوشی یا تلویزیون باشند بچه را تحریک می‌کند که از انجام تکالیفش سر باز بزند و بگوید من اینجا دارم مشق می‌نویسم تو داری موبایل بازی می‌کنی من دیگه نمی‌نویسم!»
دنبال اشتباه نباشید!
دنبال اشتباه بچه‌ها نباشید و فورا پاک‌کن به دست نگویید که اینجا را درست ننوشتی و آنجا را خراب کردی! بگردید به دنبال جایی که فرزندتان خوب نوشته و تکلیفش را خوب انجام داده. مثلا چند دقیقه یک‌بار که سری به او و تکالیفش می‌زنید بگویید «چه خوب اینجا را نوشتی!»، «آفرین اینجا چقدر خوب شده»و.. بعد از تعریف‌ها با زبان خوش اشتباهات بچه‌ها را هم اصلاح کنید. یادتان باشد قرار است بچه‌ها توانمند شوند نه اینکه احساس شکست داشته باشند این که فقط از تکالیفش ایراد بگیرید و سرزنش‌اش کنید باعث می‌شود از تکالیفش فراری باشد و احساس شکست در درس خواندن داشته باشد. تعریف کردن از او رفتارش را تقویت می‌کند و یاد می‌گیرد که می‌تواند به خوبی از پس کارهایش بربیاید!»
منبع:
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردیمنبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: دانش آموز تکالیف مدرسه تکالیف فرزندتان انجام تکالیف نوشتن تکالیف برنامه ریزی تکالیف شان مادر ها بچه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۲۶۴۳۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
استپ کیدز سرمایه‌گذاری برای آینده بهتر کودکانمان
با توجه به اینکه چالش‌ها و ریشه برخی مشکلات بزرگسالی به دوران کودکی برمی‌گردد، آموزش صحیح در این دوران ضروری است؛ همه‌ی کودکان ۳ تا ۶ سال نیازمند تقویت مهارت‌های متعدد در روند بازی و یادگیری عمیق و ماندگار با شیوه‌های نوین آموزشی هستند تا برای ورود به دبستان آماده و راحت‌تر وارد دوران بزرگسالی شده و فردی مستقل، توانمند و مفید در جامعه باشند.
زهره آرال، دکتری ریاضی و متخصص روانشناسی توسعه فردی معتقد است که برای خیلی از والدین فکر کردن به بزرگسالی فرزندشان، استرس آور است؛ این موضوع به صورت اضطراب پنهان بین همه‌ی پدر و مادر‌ها وجود دارد و به دنبال پاسخ برای سوال‌هایی هستند که ذهنشان را درگیر می‌کند، از جمله این سوال‌ها چه آموزش‌هایی برای آینده فرزندم مناسب است، چه چیز‌هایی برای فرزندم پس انداز یا سرمایه‌گذاری کنم، کدام رشته تحصیلی را انتخاب کند، شغل و درآمد خوب کجاست، چه کار کنم که به بی‌راهه نرود.
او با اشاره به اینکه، سال ۹۴ زمانی که دانشجوی دکتری بودم به این سوال فکر می‌کردم که چطور واکسنی برای آسیب‌های بزرگسالی پیدا کنم، گفت: می‌دانستم که قطعا این واکسن باید در کودکی تزریق شود، اما محتوای واکسن چه چیز‌هایی باید باشد را نمی‌دانستم.
این پژوهشگر حوزه کودک با بیان اینکه پژوهش‌ها نشان می‌دادند که ریشه بسیاری از آسیب‌های بزرگسالی از عدم مدیریت استرس، ترس از شکست و قضاوت شدن و در نتیجه اقدام نکردن‌های مداوم، کمبود اعتماد به نفس یکپارچه، عدم خودباوری و... از نارسایی‌های آموزشی و مهارتی دوران کودکی ناشی می‌شود، خاطرنشان کرد: بنابراین درمان شدن هریک از آنها در کودکی و تمرین‌های مکرر و منظم به صورت یکپارچه و هدفمند، می‌تواند بزرگسالی پربارتر همراه با رضایتمندی بیشتری برای افراد به همراه داشته باشد.
آرال افزود: از این رو بعد از چند سال مطالعه و انجام پژوهش‌های علمی و آسیب شناسی‌های اجتماعی و فردی به این نتیجه رسیدم که بهترین سن برای شروع خودباوری و مهارت حل مساله یکپارچه ۳ تا ۶ سالگی است؛ در این سن کودک آماده ورود به اجتماع و قرارگرفتن در کنار همسالان خود است.
این روانشناس حوزه توسعه فردی تصریح کرد: اگر به شیوه‌های صحیح تلاش کنیم تا مفاهیم پایه در ذهن کودک شکل بگیرد، مفاهیم شخصیتی و اجتماعی به مرور بر آن مفاهیم پایه سوار می‌شود و شخصیت قوی‌تری در کودک برای ورود به مراحل بزرگسالی شکل می‌گیرد.
او با اشاره به اینکه یکی از ایرادات آموزشی پیش از دبستان، رهاشدگی مفاهیم آموزشی است، گفت: ما طوری برنامه‌ریزی کردیم که در قالب استپ کیدز مفاهیم از ساده به پیچیده به کودکان آموزش داده می‌شود. آموزش‌ها به صورت بازی فردی و گروهی با اسباب‌بازی‌های چوبی ارائه و هر مفهومی که آموزش داده شده با مفاهیم بعد ترکیب و تکرار می‌شود و به یک مفهوم جدید و چند سطحی تبدیل می‌شود.
آرال ادامه داد: استپ کیدز با هدف ایجاد مهارت نترسیدن از شکست، تقویت اعتماد به نفس، حس مدیریت و رهبری، تقویت هوش‌های گاردنر در قالب آموزش مفاهیم پایه ریاضی طراحی شده و همه‌ی آموزش‌های استپ کیدز براساس بازی و به صورت غیرمستقیم انجام می‌شود، یعنی کودک آزادانه بازی می‌کند و متوجه نمی‌شود که مستقیم خطاب آموزش قرار گرفته است.
این متخصص روانشناسی توسعه فردی با بیان اینکه کودکان با استپ کیدز رشدی چند بعدی خواهند داشت که این رشد باعث افزایش اعتماد به نفس، پرجراتی، تقویت مهارت حل مسئله، خلاقیت، نترسیدن از شکست و خودباوری آنها در نوجوانی و بزرگسالی می‌شود، ابراز داشت: استپ کیدز کودکان را برای آینده‌ی بهتر آماده می‌کند و قطعاَ در آینده مدیریت زمان و مدیریت استرس اهمیت خواهد داشت و جز مهارت‌های ضروری و لاینفک هر فرد خواهد بود.
او تصریح کرد: حال اگر فردی تازه بخواهد در بزرگسالی به دنبال این موضوعات برود تا بداند کجای کار می‌لنگد، چرا مهارت‌های لازم را ندارد یا ضعیف است، در مقایسه با فردی که نه تنها از کودکی همه این مهارت‌ها را آموخته بلکه بار‌ها و بار‌ها در کودکی، نوجوانی و جوانی تمرین کرده است، بسیار احساس ضعف خواهد کرد.
آرال افزود: این مقایسه می‌تواند باعث سرخوردگی و ایجاد خشم در وی شود، شاید بار‌ها آرزو کند کاش من هم از کودکی یاد گرفته بودم، کاش پدر و مادر من هم به نیاز‌های واقعی من در بزرگسالی واقف بودند.
این پژوهشگر حوزه کودک با اشاره به اینکه به ارث بردن یک تکه زمین وقتی فرد در میانسالی است دیگر نمی‌تواند تغییر چندانی در زندگی‌اش ایجاد کند، گفت: اما سوال اینجاست چرا همین فرد دورباره راه پدر و مادر خودش را ادامه می‌دهد و این چرخه معیوب را نمی‌شکند، چون به ریشه اصلی آگاه نیست.
باشگاه خبرنگاران جوان فارس شیراز
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلالهای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت